|
18 maart t/m 16 april 2007 door Eric Bos, maart 2007 Kijken naar het werk van Ruud de Rode (Groningen, 1945) is een avontuur. Zijn schilderijen, hele kleine en hele grote, vertellen een verhaal, maar je weet niet welk verhaal. Door zijn minimalistische stijl van schilderen, waarbij de voorstelling, het beeld, teruggebracht is tot zijn essentie, zodat het bijna abtract is geworden, lijkt het of het nergens over gaat, maar het is een kwestie van kijken. Net zoals je ogen bij bekende voorstellingen van Escher voor de gek worden gehouden, zo speelt Ruud de Rode een spel met ons. Je kunt zijn werk op verschillende manieren bekijken. Vandaar de titel 'Facing'. Ruud de Rode vindt een schilderij pas leuk als het raadselachtig is, als je het gevoel krijgt er nooit helemaal achter te komen. We kennen vanouds zijn kale voorstellingen met kleine herkenbare dingen, een mannetje, een boom, een schaduw, vaak met een ironische ondertoon. Je moet er om glimlachen, al weet je niet altijd precies waarom. Maar nu is hij nog verder gegaan, het gaat ergens over maar waarover? Zelfs ironie ontbreekt. Wat betekenen die donkere vlakken of dat oor dat steeds terugkeert? Is het wel abstract of kijken we verkeerd? Die spanning zorgt ervoor dat je er langer bij stil blijft staan dan gewoonlijk. Je wilt er achter zien te komen, zoals je ook bij Escher net zolang kijkt, tot je de beeldgrap ontdekt. Je kunt het op deze manier bekijken, maar ook op een andere. Dat is het spel. De kunstenaar vindt een schilderij pas geslaagd als je er minstens twee keer naar moet kijken. Facing, dus. 
|
