Tentoonstellingen bij Galerie Jacoba Wijk
1995 1997 1999 1999 2001 2003 2005 2006 2006 2008 2009 2009 2010 2013

Philip Provily
1968 Nederland
www.philipprovily.com
Biografie
1989-1994 Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam
1993 The Cooper Union School of Art, New York (USA)
Solotentoonstellingen
2008 Artelano, Stll life, Paris
2007 La Librairie Photographique, La Lumière parle, Paris
2005 Yoshiko Matsumoto gallery, La Lumière parle, Amsterdam
2004 Galerie Pennings, Eindhoven
2002 Organon France, Pepijn Provily photographe, Parijs
1999 Galerie Jacoba Wijk, Noorderlicht fotofestival, Groningen
1998 Berlage Gallery, Berlage Instituut, curator W. van Zoetendaal, Amsterdam
1997 Studio d'arte contemporanea Pino Casagrande, Rome (I)
Groepstentoonstellingen
2009 Galerie Wijk, Herfst , Wehe den Hoorn
Wonderwood, 10 jaar Wonderwood, Amsterdam
SIPA, Yoshiko Matsumoto gallery, Zuid Korea
2008 Galerie Pennings, Glow in photography, Eindhoven
Sifap, Yoshiko Matsumoto gallery, Zuid Korea
Kunstverein -Bad-Salzdefurth, Bodenburg (D )
Atelier7, Parijs
2007 L´Aiguillage galerie, Paris
Colette avec Rendez-vous magazine, Paris
L´ADAT, Paris
Art Amsterdam,Yoshiko Matsumoto gallery, Amsterdam
2006 KunstRai, Yoshiko Matsumoto gallery, Amsterdam
Art Rotterdam, , Yoshiko Matsumoto gallery, Rotterdam
Realisme 06, galerie Wijk, Amsterdam
2005 pAn art fair, Yoshiko Matsumoto gallery, Amsterdam
Photofolies 2005, Rodez (FR)
Galerie Wijk, Noorderlicht festival, Wehe den Hoorn
Museum kunst palast, Slow Art, Dûsseldorf (D)
Nikkii Broos portret Amsterdam, Amsterdam
2003 Retoricas del trabajo, CAC Malaga, Malaga (S)
Paris Photo 2003 Le carrousel du Louvre, galerie van Kranendonk


Philip Provily en het licht.
Elk kunstwerk geeft een visie op de werkelijkheid, foto's lijken dit in verhevigde mate te doen.
Philip Provily (Nijmegen 1968) heeft sinds het begin van zijn zelfstandige kunstenaarsschap altijd de inbreng van de kijker centraal gezet door zich bezig te houden met de vraag, "kan het wel wat je ziet?" Schilderkunst en fotografie bieden beiden de mogelijkheid een stilstaand beeld op een plat vlak als echt, driedimensionaal, te ervaren. De verschuiving van het echte naar de kunst ligt in de wijze waarop een onderwerp geïsoleerd wordt van zijn omgeving, door het oog voor détail en de opbouw van het beeld: de compositie.
Provily roept in veel van zijn werk het raadsel op van het tweede gezicht. Het begint al op zijn website met een zelfportret, waarin hij water uit een ketel in een kom lijkt te schenken. Vrijwel meteen valt op, dat het water, of hele lichte kruidenthee, niet in de kom komt, maar kennelijk bij gebrek aan spetters ook niet erachter op tafel valt. Zijn arm is vrijwel gestrekt, wat een vreemde hoek met het bovenlichaam en het tafelblad geeft. Maar er schijnt ook geen verband te bestaan tussen het handelend deel van zijn lichaam, de arm en hand en de blik uit de ogen, die ver uit een raam lijken te staren.
De totale verstilling is hier binnen één handeling getroffen. Er is sprake van een uiterste stilering met minimale middelen. Dit kan geen foto zijn, want een foto laat de werkelijkheid zien, al is het slechts een fractie van een seconde, die voor eeuwig vastligt.
De foto die was tenslotte echt, het schilderij, de tekening en de bladen grafiek zijn altijd interpretaties, bevindingen, gemanipuleerde waarnemingen. Natuurlijk weten we, dat de combinatie foto/werkelijkheid niet klopt, maar zo lopen de associaties in ons hoofd. En daar is Philip Provily, die een tweeling als spiegelbeeld elkanders wang laat beroeren, waarbij de achterste zus ons aankijkt met een groot en neutraal oog. Hoe kan dit spiegelbeeld ons bekijken? In l'oeil du nord, oog van het noorden, zitten in twee zwart-wit foto's een kale man met dikke nek, een jonge vrouw en een paal in een restaurant. In beide foto's zijn de gezichten onzichtbaar. Van de man is alleen zijn rug te zien en van de vrouw op de tweede foto het vermoeden van een lachende mond. Alle eventuele herkenningspunten zoals reclame op de muren zijn weggehaald, waardoor op die plaatsen opvallende witte rechthoeken met zwarte haakjes ontstonden.
een ander aspect uit het werk van Provily is zijn fascinatie voor het licht als vormend element. Zowel in de serie, die hij in 2003 voor de PR van L'Institut Néerlandais te Parijs maakte, als ook de reeks "Reflets", Weerkaatsingen, eveneens uit 2003, is het onderwerp, de manier waarop de weerkaatsing van het licht op een muur, in een gang, langs een trap valt. In het bijzonder bij de Reflets loopt misschien een lijn naar de stillevens van Robert Maplethorpe; Provily heeft dezelfde aandacht voor een totaalshot, waarin een minimale voorstelling volstaat om onze aandacht vast te houden. Hij is niet bezig met een directe, of afgeleide seksuele betekenis van het onderwerp. Hij legt het aller veranderlijkste element vast, dat we kennen: de weerkaatsing van het licht.
Wat is vluchtiger, dan de werking van het licht op een ander oppervlakte? Ook hier is een verre voorvader binnen de Nederlandse kunstgeschiedenis aan te wijzen: Johannes Vermeer. De zeventiende-eeuwse schilder, die zo uitmuntend het licht dooreen half geopend venster op een wit gepleisterde muur kon laten vallen, of de lichtende weerspiegeling van een spiegel op het gezicht van het jonge meisje.
Provily maakte een boeiende foto van het zonlicht, dat door een gang in een ruimte valt. Licht en schaduw, soms strak tegen elkaar, soms overgaand in een sluier van ondoorgrondelijkheid, of vervagend in een spiegelbeeld. Meer stofuitdrukking, om dit ouderwetse begrip maar weer eens te gebruiken, is moeilijk voor te stellen, of het zouden de daken van het Gezicht op Delft moeten zijn.

Tekst: drs.Micky Piller