22 december 1990 t/m 13 januari 1991 Het is monumentaal werk op groot formaat, dat wordt gekenmerkt door een zeldzaam verstilde dramatiek. In zijn op een sofa of bed opgerold slapende figuren, of in de rechtop aan kale tafel zittende man die in een schoon leeg etensbord staart, maakt Blankert het lichamelijk opgesloten zijn van een gedachten- en gevoelswereld zichtbaar. Ook de enkele, ouderwetse meubelstukken in spaarzame interieurs onder het licht van een enkele lamp zijn verbeeldingen van isolement, alsof zij hun functie, hun gebruik zijn vergeten. Hoewel figuratief staat het werk veraf van puur realisme. De warmte en gevoeligheid van het coloriet verheffen het troosteloze tot een moment van ontroerend mededogen. Tekst: C.O.Jellema
|