|
3 februari t/m 9 maart 2008 KUNST VAN DE DAG / GALERIES.NL ACTUEEL - 29/1/2008 Kunst van de dag door Arno Kramer Bij De Deelen 11.04.2007 Christiaan Kuitwaard Wat is het toch geweldig dat je in de beeldende kunst steeds weer geconfronteerd wordt met het werk van kunstenaars die een eventuele visie of mening die je net ontwikkeld had, weer onderuit haalt. De laatste jaren zijn er veel schilders geweest die het landschap, al dan niet Hollands, tot onderwerp van hun werk hebben gemaakt en die op vele en verrassende manieren tot prachtige resultaten zijn gekomen. Dikwijls waren die landschappen van groot formaat, waardoor je sterk de indruk kreeg dat landschap bijna te kunnen binnentreden. De ruimte werd gevangen in een afgekaderd beeld, waarin niet eens zo heel veel hoefde te gebeuren. Net ben je dan gewend aan die visuele kracht en ook aan dat gegeven dat de kracht van het landschap ook wel te maken zal hebben met die fraaie grote schilderijen en de "gevangen" weidsheid, of er komt iemand met een werk dat die visie totaal waardeloos maakt. Dit is een schilderijtje van 14 x 28 cm. Je steekt het bij wijze van spreken zo in je binnenzak. Zo niet in figuurlijke zin, want de impact die het heeft is van een niet te vatten grootte. Hoe is het mogelijk dat je met de weidsheid en de grootsheid van een landschap, op een minuscuul schilderij een wereld kunt scheppen, die je direct overtuigt van de kracht van dit beeld? Hoe kan een kunstenaar iets selecteren uit die grote ruimte om ons heen en er doormiddel van een toch wel geraffineerde compositie en een gedoseerde en zorgvuldig gekozen eenvoud in kleurgebruik, die zeggingskracht te leggen in een kunstwerk zodat het direct overtuigt? Het antwoord is niet meteen te geven. Daar komt bij: is het eigenlijk wel een landschap? Is het misschien een restant van een afgebroken schuur en is dat rechthoekige vlak wellicht helemaal geen land, maar beton of iets anders? Wat doen die vier palen daar en dat "gemene" hoekje links onder dat het beeld binnen komt? Zijn die palen de dragers geweest van een dak? Als je deze geconstateerde feiten als waarheid accepteert kantelt je idee over dit werk. En dan kan een binnenruimte overgaan in een buitenruimte, zie je die lichtvlek toch als een spiegeling van licht in het landschap. Al deze meanderende ideetjes maken dat een werkje, dat slechts de maat heeft van 14 x 28 cm, van een ongelooflijke beeldende kracht is. Je zou er poëtisch en zeker lyrisch van worden en Christiaan Kuitwaard als een mysticus willen afficheren. Maar waarschijnlijk heeft hij niet meer gewild dan een beeld vangen, waarin hij met zijn gevoel voor licht en sfeer, en minimale kleuren, het ultieme beeld van weidsheid transformeerde naar intimiteit. En dat is groots. Copyright 2008: Arno Kramer (achtergrond en archief). 
|
